خیلی اهل تنقلات نیستم اما امروز یه چیزی دلم
میخواد ک نمی دونم چیه، مثل بچه هایی که بهونه میگیرن! وارد بوفه میشم و بی هدف چشم میگردونم و جنس ها
رو نگاه میکنم. همینجوری که دارم میگردم چشمم می افته به بسته نمک یادم می افته
عصمت نمک میخواست، قیمتش رو میپرسم تا مطمئن بشم ک پولم برای خرید کافیه!
میگه 600تومان، حالا یه چرخی میزنم و دو بسته
بیسکویت هم برمی دارم. میام جلو تا حساب کنم. مجددا قیمت نمک رو میپرسم تا با
حسابای خودم قاطی نشه!
فروشنده که فکر میکنه قیمت روی بسته رو دیدم،
جواب میده: قیمت روش 520تومانه ولی ما میدیم550 که سر راست بشه و از اونجایی هم که
پول خرد نداریم میشه 600!!! عجب حساب کتابی؟
لبخند می زنم و میپرسم، حالا این حلاله؟
میگه مگه چقدره؟! همش 80 تومان بیشتر که نیست!
میگم مگه فقط همین یه بسته نمک رو می فروشی؟
خب، نه! ولی حالا ده بسته هم که بفروشم تازه میشه
800 تومن!!! تازه جاهای دیگه شده تا 50 تومن هم بخشیدیم!!!
میگم، وقتی حق نباشه چه 1ریال چه 1میلیارد فرقی
میکنه مگه؟؟
مشغول بقیه مشتری ها میشه و دیگه توجهی نمیکنه. بیرون میام اما تو دلم غصه
عجیبی میشینه!
یاد این آیه از قرآن می افتم که:
فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ وَمَن یَعْمَلْ
مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً یَرَهُ
پس هر کس به مقدار ذرّهاى کار نیک کرده باشد همان را ببیند. و هرکس هم
وزن ذرهاى کار بد کرده باشد آن را ببیند.
خدا عاقبت هممون رو بخیر کنه...
